Ωστόσο, οι Βρετανοί δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη και φρόντισαν να δημιουργήσουν μία κατάσταση, η οποία θα τους επέτρεπε να παίζουν ακόμα καίριο ρόλο στην παγκόσμια γεωπολιτική.

Αποσύρθηκαν από τις αποικίες τους αλλά ανέλαβαν την χάραξη των συνόρων τους ως νέων κρατών!

Κάτι που είχαν δικαίωμα να το κάνουν με το σκεπτικό ότι αλλιώς θα δημιουργούνταν χάος λόγω της κατάρρευσης της αποικιακής τάξης.

Έτσι λοιπόν δημιούργησαν νέα τεχνητά κράτη με ιδιοτελείς σκοπούς και όχι με βάση την ιστορία, την θρησκεία και τα έθνη που κατοικούν στις πρώην αποικίες.

Το κορυφαίο παράδειγμα που αφορά άμεσα και τον Ελληνισμό είναι η Κύπρος.

Αντί να ενωθεί το νησί με την Ελλάδα και να αποτελούν ένα ενιαίο ελληνικό κράτος, η Βρετανία έπεισε τον τότε ηγέτη των Ελληνοκυπρίων, τον Μακάριο, να επιλέξει να γίνει αρχηγός ενός ξεχωριστού κράτους.

Ενός κράτους το οποίο δημιουργήθηκε με την συμφωνία της Ζυρίχης και ήταν μία «βραδυφλεγής» βόμβα, κάτι που αποδείχτηκε μέσα σε λίγα χρόνια με τα ένοπλα επεισόδια του 1963, καθώς με την συμφωνία αυτή, δόθηκε εξουσία στους Τουρκοκυπρίους οι οποίοι αποτελούσαν μόλις το 18% του συνολικού πληθυσμού να θέτουν βέτο στις προεδρικές αποφάσεις!

Συγκεκριμένα η Κυπριακή Δημοκρατία θα λειτουργούσε με Έλληνα πρόεδρο και Τούρκο αντιπρόεδρο, ο οποίος θα διέθεται βέτο για μια σειρά ζητημάτων στην άμυνα, εξωτερική πολιτική και αλλού.

Τόσο το κοινοβούλιο όσο και η δημόσια διοίκηση θα είχε αναλογία Ελλήνων και Τούρκων 70/30.

Σε περίπτωση συγκρούσεων θα λειτουργούσε το Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο θα είχε 3 δικαστές, έναν Έλληνα, ένα Τούρκο και ένα ουδέτερο

Η ίδια συμφωνία όριζε την Τουρκία ως εγγυήτρια δύναμη μαζί με την Ελλάδα και την Βρετανία δίνοντάς της το δικαίωμα ακόμα και να επέμβει στρατιωτικά έαν το έκρινε απαραίτητο!

Υπήρχε περίπτωση να λειτουργήσει ένα τέτοιο κράτος;

Και όμως ο Μακάριος αποδέχτηκε την βρετανική «προσφορά» για να παραμείνει «αρχηγός».

Οι Βρετανοί ήθελαν να διατηρήσουν υπό τον έλεγχό τους το νησί μέσω του προσφιλούς σε αυτούς «διαίρει και βασίλευε» για να έχουν τον έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου.

Τις συνέπειες αυτής της πολιτικής τις πληρώνουμε ακόμα και τώρα, με την τουρκικής εισβολή στην Κύπρο το 1974 και έκτοτε την κατοχή του 34% του νησιού από τις δυνάμεις της Άγκυρας.

Υπάρχουν δύο ελληνικά κράτη αντί ενός και φυσικά μειώνεται η δύναμη του Ελληνισμού στον κατεξοχήν γεωστρατηγικό του χώρο που είναι η ανατολική Μεσόγειος.

Εδώ ο στόχος των Βρετανών ήταν γεωπολιτικός ενώ στις υπόλοιπες αποικίες ήταν κυρίως ενεργειακός και οικονομικός.

Βασικά όπου υπήρχε πετρέλαιο και φυσικό αέριο δημιούργησαν κράτος!

Υπήρχε κάποια εμφανή θρησκευτική ή φυλετική διαφορά ώστε να υπάρχει αναγκαιότητα δημιουργίας ενός κράτους όπως το Κουβέιτ;

Το Κουβέιτ δεν μπορούσε να ανήκει κανονικά στο Ιράκ;

Γιατί να υπάρχουν κράτη όπως το Μπαχρέιν και το Κατάρ και να μην ήταν ενσωματωμένα στην Σαουδική Αραβία;

Τι εννοεί κάποιος αυτή τη στιγμή με την φράση «ο λαός του Κατάρ»;

Ποια είναι η διαφορά του από τον λαό της Σαουδικής Αραβίας; Είναι άλλη φυλή; Έχουν άλλη θρησκεία; Μιλάνε άλλη γλώσσα; Έχουν άλλη ιστορία;

Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για την ινδική υποήπειρο. Στην πραγματικότητα οι κάτοικοι της φυλετικά είναι ίδιοι. Το μόνο που ξεχώριζε τους Πακιστανούς και τους Μπαγκλαντεσιανούς από τους σημερινούς Ινδούς ήταν η θρησκεία.

Οι μεν ήταν μουσουλμάνοι και οι δε ινδουιστές.

Η δημιουργία τριών ανεξάρτητων κρατών, δηλαδή του Πακιστάν, Μπαγκλαντές και της Ινδίας προκάλεσε τέσσερις πολέμους και άπειρα «θερμά» επεισόδια.

Μάλιστα το Μπαγκλαντές μέχρι το 1971 ανήκε στο Πακιστάν και ονομάζονταν… Ανατολικό Πακιστάν!

Δηλαδή οι Βρετανοί είχαν δημιουργήσει ένα κράτος το οποίο αποτελούνταν από δύο μέρη: Το ένα από αυτά κατείχε το δυτικό άκρο της ινδικής υποηπείρου και το άλλο κατείχε το ανατολικό άκρο της!

Στην μέση φυσικά βρίσκονταν και βρίσκεται η Ινδία.

Πόσο πιθανό ήταν να επιβιώσει ο συγκεκριμένος κρατικός σχηματισμός και να μην προκύψουν αιματοχυσίες;

Παρόμοιες καταστάσεις έλαβαν χώρα και στην Αφρική όπου δημιουργήθηκαν κράτη όχι μόνο πολυφυλετικά και πολυθρησκευτικά, αλλά αποτελούμενα από πληθυσμούς οι οποίοι δεν ήθελαν καμία σχέση να έχουν μεταξύ τους.

Όλα αυτά ήταν τα αποτελέσματα της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής.

Φαινομενικά η Βρετανία μπορεί να έχασε την ισχύ που είχε κάποτε αλλά έμεινε πιστή στις βασικές της αρχές.

«Στο διαίρει και βασίλευε» όπως προείπαμε, κάτι στο οποίο η Βρετανία διέπρεπε για αιώνες.

Έτσι λοιπόν δημιούργησε κράτη τα οποία θα έλεγχαν, για λογαριασμό της, τα ενεργειακά κοιτάσματα και τα οποία θα ήταν ασταθή ή θα είχαν σοβαρά συνοριακά προβλήματα.

Και η Γαλλία ήταν αποικιακή δύναμη αλλά ποτέ δεν υπήρξε τόσο καταλυτική όσο η Βρετανία και δεν διαχειρίστηκε ποτέ τόσο μεγάλη ευθύνη.

Στην περίπτωση της Ουκρανίας, αποδείχτηκε ότι ήταν η Βρετανία που απαγόρευσε στον Ζελένσκι και στο Κίεβο να εφαρμόσουν την συμφωνία της Κωνσταντινούπολης τον Μάρτιο του 2022, με βάση την οποία ο πόλεμος θα τελείωνε εκείνη τη στιγμή, η Ρωσία θα έπαιρνε αυτά που ζητούσε και ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι και από τις δύο πλευρές θα ήταν ακόμα ζωντανοί.

Ακόμα και αυτή την στιγμή, είναι η Βρετανία η οποία εμποδίζει να υπάρξει οποιαδήποτε ειρηνευτική λύση και τερματισμό του πολέμου από τη στιγμή που η Ρωσία βρίσκεται στη θέση του «οδηγού».

Η κυβέρνηση Στάρμερ, έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν θα δεχτεί λήξη του πολέμου εάν δεν ηττηθεί η Ρωσία.

Μη ρεαλιστικός στόχος αλλά το Λονδίνο αυτό επιδιώκει σε βαθμό παράνοιας.

Κάτι το οποίο δεν μπορούσε να πετύχει ούτε όταν είχε τη βοήθεια της κυβέρνησης Μπάιντεν πόσο μάλλον τώρα που έχει απέναντί του την κυβέρνηση Τραμπ.

Το κακό είναι ότι χιλιάδες άνθρωποι θα συνεχίσουν να πεθαίνουν και κάποια στιγμή η Βρετανία θα πρέπει να δώσει λόγο για όλα όσα συνέβησαν στην Ουκρανία και όχι μόνο.