Η ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ: «Καταδικάζουμε τις παραληρηματικές δηλώσεις που έκαναν οι ελληνικές αρχές με το πρόσχημα της επετείου των αβάσιμων ισχυρισμών του «Πόντου» και οι οποίες δεν είναι σε καμία περίπτωση συμβατές με τα ιστορικά γεγονότα.

Απορρίπτουμε πλήρως αυτές τις δηλώσεις που στοχεύουν να αμαυρώσουν τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας μας, ο οποίος ξεκίνησε στις 19 Μαΐου 1919 υπό την ηγεσία του Μεγάλου Ηγέτη Γαζί Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, με φανταστικές κατηγορίες.

Ενώ είναι ιστορικό γεγονός ότι ο ελληνικός στρατός διέπραξε αμέτρητες φρικαλεότητες στα εδάφη της Ανατολίας που κατέλαβε με την υποστήριξη που έλαβε από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της περιόδου, οι σημερινές αβάσιμες προσπάθειες της ελληνικής πολιτικής να ερμηνεύσει το παρελθόν αντίστροφα δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα». «Σας προσκαλούμε να τιμήσουμε τα άγρια εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον Τούρκων και άλλων εθνοτικών ομάδων, ξεκινώντας από τη σφαγή της Τριπολιτσάς το 1821. οι οποίες προχωρούν με θετική δυναμική τα τελευταία χρόνια, δημιουργώντας εχθρότητα από την ιστορία, πρέπει τώρα να τερματιστούν»

Λένε ψέματα δηλαδή οι Έλληνες, μήπως αυτοί έφτιαξαν καθ’ υπόδειξη των Γερμανών συμβούλων σας τα Amele Taburları‎‎ (αμελε ταμπουρου) όπου οι άνδρες εκτελούνται ή στέλνονται σε καταναγκαστική εργασία για να μην επιστρέψουν ποτέ.: φρικτά τάγματα θανάτου της γενοκτονίας με τις πορείες εξόντωσης σε παγωμένα βουνά και ερήμους, χωρίς τροφή και νερό, όπου χιλιάδες Έλληνες άφησαν τα κόκαλα τους και ίσως αυτοί ήταν οι πιο τυχεροί;

Μήπως οι Έλληνες δεν σεβάστηκαν τους νεκρούς τους και ανέσκαψαν τα νεκροταφεία για να τα κάνουν καπνοχώραφα;

Μήπως οι Έλληνες εκτέλεσαν αμάχους, πυρπόλησαν τα χωριά τους, βίαζαν και σκότωναν τις γυναίκες με τα μικρά παιδιά στην αγκαλιά τους και δεν έφτανε αυτό αλλά ήταν τόση η κτηνωδία, που κάρφωναν με την ξιφολόγχη και τα μωρά στην αγκαλιά των μανάδων τους.

Ακόμη και οι τότε σύμμαχοι σας της ΕΣΣΔ περιγράφουν τα εγκλήματα σας: Ρώσος στρατηγός Φρούντζε, επίσημος στρατιωτικός απεσταλμένος του Λένιν και σύμβουλος του Κεμάλ, έγραψε στο βιβλίο του με τίτλο «Αναμνήσεις από την Τουρκία»: «Από τους 200.000 Έλληνες που ζούσαν στα παράλια του Πόντου, τη Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια, έμειναν μόνο λίγοι αντάρτες που τριγυρίζουν νηστικοί στα βουνά. Όλη η πλούσια περιοχή ερημώθηκε. Οι Τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες που βρήκαν μπροστά τους. Η διαδρομή από την πόλη Καβάκ έως το Χατζιλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα. Μόνο εγώ μέτρησα 58. Σ’ ένα σημείο συναντήσαμε το πτώμα μιας ωραίας κοπέλας. Της είχανε κόψει το κεφάλι και το τοποθέτησαν κοντά στο χέρι της. Σε κάποιο άλλο σημείο υπήρχε το πτώμα ενός άλλου ωραίου κοριτσιού, 7-8 χρονών, με ξανθά μαλλιά και γυμνά πόδια. Φορούσε μόνο ένα παλιό πουκάμισο. Απ’ ότι καταλάβαμε, το κοριτσάκι καθώς έκλαιγε, έχωσε το πρόσωπό του στο χώμα, δολοφονημένο από το κάρφωμα της λόγχης του φαντάρου». Δεν τα λέει ο οποιοσδήποτε αλλά ο άνθρωπος αυτός που ήταν στρατιωτικός σύμβουλος των Σοβιετικών, δίπλα στον Κεμάλ! Και γνωρίζει από πρώτο χέρι τα έργα σας.

Επίσης μια άλλη σοβαρότατη μαρτυρία από τον Σοβιετικό πρέσβη στην Άγκυρα τον Αράλοβ, έγραφε: «Όταν έμαθα για τις μαζικές σφαγές των Ελλήνων στη Σαμψούντα, συνάντησα τον Κεμάλ. Έχοντας υπόψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μη θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία, με προσοχή του ανέφερα το γεγονός. Ο Κεμάλ απάντησε ως εξής: «Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες κι έχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο (προσέξτε εδώ, αιχμαλώτους εννοεί τους άοπλους πολίτες)».

Αμερικάνοι όπως ταγματάρχης Οουελ, επικεφαλής της Αμερικανικής Επιτροπής που έζησε τα γεγονότα και τα κατέγραψε σε εκθέσεις για την κυβέρνηση του. «Από τους 30.000 εκτοπισθέντες Έλληνες εκ των παραλίων του Πόντου το 1921 στο Χαρπούτ, έφτασαν μόλις 5.000! Οι άλλοι εκτελέστηκαν ή πέθαναν στον δρόμο της εξορίας. Μετρήσαμε καθ’ οδόν 3.000 πτώματα κατά μήκος των οδών, βορά των σκύλων, των λύκων και των γυπαετών, διότι οι Τούρκοι απαγορεύουν στους συγγενείς τους να τους θάψουν», «Τούρκοι αξιωματικοί και στρατιώτες προβαίνουν σε ανήκουστους βιασμούς γυναικών και παρθένων, τις οποίες εγκαταλείπουν ημιθανείς για να αποθάνουν επί των οδών – «για να ψοφήσουν εκεί», όπως έλεγαν. Είναι τόσο απερίγραπτος ο κυνισμός τους που ομολογούν ότι μέσα από τις μάζες των εκτοπισμένων συλλαμβάνουν γυναίκες και τις οδηγούν στα χαρέμια τους».

Η Εθελ Τόμπσον, διάσημη Αμερικανίδα δημοσιογράφος αυτόπτης μάρτυς έγραψε: «Γέροντες τυφλοί, οδηγούμενοι από μικρά παιδιά, προχωρούσαν κλονιζόμενοι. Η όλη συνοδεία ήταν μια πορεία πτωμάτων, μια πορεία θανάτου δια μέσου της Ανατολής. … Πρώτοι οι νέοι, κατόπιν οι γέροντες και τέλος τα γυναικόπαιδα.» «Η οδός από το Χαρπούτ στο Μπιτλίς ήταν σπαρμένη από πτώματα. Είδα γυναίκες με χείλη διάφανη που δεν έμοιαζαν με ανθρώπους. Ήταν σκιές. Κάθε είδος οχήματος ήταν αδύνατο να διέλθει από τους δρόμους που ταξίδευαν τα γυναικόπαιδα. Μόνο τα φορτηγά ζώα μπορούσαν να περάσουν.» «Όταν φθάσαμε κοντά σε μια αρχαία κρήνη, πέντε λεπτά από το Μέζρε, ακούσαμε φωνές διαφορετικές από τους συνήθεις στεναγμούς.», «Πλησιάζοντας, βρεθήκαμε μπροστά σε 300 παιδιά που σχημάτιζαν κύκλο. 20 χωροφύλακες – τσανταρμάδες που κατέβηκαν από τα άλογα τους, χτυπούσαν σκληρά και ανελέητα τα παιδιά με τα μαστίγια και τα τρυπούσαν με τα ξίφη τους για να μην κλαίνε. Το θέαμα ήτο πρωτοφανές, φρικώδες!. Μια μητέρα, η οποία όρμησε να σώσει το παιδί της, είχε την ίδια τύχη. Τα παιδιά έσκυβαν κατά γης ή ύψωναν τα μικρά τους χέρια για να αποφύγουν τα χτυπήματα. Δεν σταθήκαμε περισσότερο.», «Πάθαμε νευρική κρίση! Παντού βλέπαμε πτώματα γυναικών, παιδιών και γερόντων, οι δρόμοι ήταν κεκαλυμμένοι με πτώματα ανθρώπων που πέθαναν από ασθένειες και στερήσεις. Σμήνη όρνεων πετούσαν πάνω από την πόλη.», «Η στάση των Τούρκων έναντι των Ελλήνων, οι οποίοι εκτοπίσθηκαν από τα παράλια του Εύξεινου Πόντου, υπήρξε στάση εξόντωσης. Η Αμερικανική Υπηρεσία υπολογίζει τους Έλληνες που εξολόθρευσαν οι Τούρκοι στη Σεβάστεια σε τριάντα χιλιάδες!»

Είναι τόσα πολλά τα εγκλήματα σας που δεν ξέρεις ποιο να πρώτο περιγράψεις αλλά καλύτερα να μας τα αφηγηθεί η τότε 16χρονη Σοφίας Σιδηροπούλου- Κυνηγοπούλου που ζούσε στο χωριό Πάτλαμα Κερασούντος: «Μας μάζεψαν οι Τσέτες, μας έκλεισαν στην εκκλησία. Μέσα κι έξω έβαλαν καλαμπουκόφυλλα, έριξαν πετρέλαιο και τα έδωσαν φωτιά. Μόλις γέμισαν μέσα οι καπνοί, με καθοδηγητή τον αρχηγό τους τον Τοπάλ Οσμάν, (μεγάλος εγκληματίας) η μάνα μου, έκανε το σταυρό της, μπήκε στο Ιερό, έσπασε κι άνοιξε το παράθυρο και άρχισαν να βγαίνουν γυναίκες με μωρά και φεύγαμε κρυφά στις παρακείμενες πυκνές φυλλωσιές… Σωθήκαμε μερικοί, αλλά πολλοί πνίγηκαν από τους καπνούς ή κάηκαν ζωντανοί… Μετά φεύγοντας οι Τσέτες τραγουδούσαν το «γιασά Κεμάλ γιασά…», τραγούδι με ύμνους στον σφαγέα ( Μπράβο μπράβο Κεμάλ, όλο το μιλέτι των γκιαούρηδων το σκότωσες και το έδιωξες…

Ο τούρκος ΥΠΕΞ ειλικρινά τον κάνεις χάζι όταν προσπαθεί να συγκεραστεί η γενοκτονία του Ποντιακού ελληνισμού με την κατάληψη από τους Έλληνες επαναστάτες της τριπολιτσάς το 1821, κρίμα έπρεπε να πάει και πιο πίσω ακόμη, γιατί δεν πήγε και προ Χριστού!

Και το τουρκικό ποινικό μητρώο (λυπάμαι αλλά οι Τούρκοι δεν έχουν ιστορία), συνεχίζεται στα χώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας οπού προχωρήσατε σε επέμβαση «ειρήνης» σκοτώνοντας, βιάζοντας, καταστρέφοντας ναούς, εκτοπίζοντας Κυπρίους από τις πατρογονικές τους εστίες και μύρια όσα ακόμη.

Σας θυμίζω αυτά που έχει περιγράψει στην Τουρκοκύπρια δημοσιογράφο Σεβγκιούλ Ουλουντάγ ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες των όσων συνέβησαν εκείνες τις μέρες του 1974 στο Παλαίκυθρο είναι τέτοια που η λέξη «αηδία» δεν αρκεί για την περιγραφή του δολοφονικού αμόκ Τουρκοκυπρίων εναντίον συγχωριανών τους. Γράφει η Ουλουντάγκ: «Σε ένα σπίτι ήταν μια γυναίκα με ένα παιδί. Το παιδί το είχαν πυροβολήσει στην κοιλιά και η μητέρα που το κρατούσε ήταν πεθαμένη. Υπήρχε μια άλλη γυναίκα που ήταν πληγωμένη στο πόδι. Μάθαμε αργότερα ότι το ένα της πόδι ήταν ανάπηρο και την πυροβόλησαν στο γερό της πόδι». Στο χωριό βρήκαν και ένα παιδί που είχε επιζήσει αν και ήταν τραυματισμένο: «Το παιδί πήγε στο υπνοδωμάτιο. Στο κρεβάτι ήταν μια γυναίκα εντελώς γυμνή… Το παιδί πήδηξε πάνω της, σκεπάζοντας τη με το σώμα του και φωνάζοντας «Μάνα μου!». Την είχαν πυροβολήσει στα γεννητικά της όργανα και το παιδί προσπαθούσε να σταματήσει το αίμα με βαμβάκι. Την είχαν βιάσει και πυροβολήσει. Αργότερα αυτός που τη βίασε μας καυχιόταν ότι «και τους βίασα και τους σκότωσα». Μέσα στο σπίτι ήταν ένα νεαρό κορίτσι σε μια πολυθρόνα, μισόγυμνο. Την είχαν σκοτώσει και εκείνη».

Και όσο για τα υποκριτικά που λέει ο Τούρκος ΥΠΕΞ «…Τέτοιες προσπάθειες, που στοχεύουν στη βλάβη των σχέσεων μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας,…», αν πραγματικά θέλει καλές σχέσεις, ας αναγνωρίσει πρώτα η πατρίδα του τα εγκλήματα της όπως έκανε και η Γερμανία και μετά εδώ είμαστε. Με «γαλάζιες πατρίδες» και «πατρίδες των αιθέρων», και με σχολικά βιβλία που διδάσκουν την μισαλλοδοξία έναντι των γειτόνων τους ζάφτι δεν γίνεται.

H Ελλάδα όμως πρέπει να απάντηση σε αυτές τις αθλιότητες «με συγκρότηση μόνιμης και διαρκούς Επιτροπής στη Βουλή για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ελληνισμού κατά την περίοδο 1914-1923, την ενίσχυση της εκμάθησης της Ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού στα σχολικά εγχειρίδια, για τη μεταλαμπάδευση της αλήθειας στις νέες γενιές, την ενεργή στήριξη της Έδρας Ποντιακών Σπουδών στο ΑΠΘ, που επιτελεί εθνικό και επιστημονικό έργο υψίστης σημασίας, την ενίσχυση του αγώνα για διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας, με κάθε διαθέσιμο διπλωματικό και κοινοβουλευτικό μέσο, την προστασία των Χριστιανικών Μνημείων στην Τουρκία, που γίνονται αντικείμενα βανδαλισμών ή εγκαταλείπονται όταν δεν μετατρέπονται σε τεμένη, προσβάλλοντας τη συλλογική ιστορική μνήμη».

Δυστυχώς για την ανθρωπότητα αυτοί είναι οι Τούρκοι διαχρονικά, θαρραλέοι μαχητές και ήρωες, που διψούν για αίμα και επέκταση, όταν φυσικά έχουν απέναντι τους γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους και βεβαίως πολιτικές ηγεσίες που βάζουν την ουρά στα σκέλια. Είναι ευτύχημα για αυτούς ότι δεν υπάρχει ακόμη ένας ΔΙΓΕΝΗΣ να τους βάλει στην θέση τους.