Πρίν ἀπό 1.695 χρόνια – Μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἡμέρας, ἡ «Ἑστία» ἀναδεικνύει τήν αἴγλη τοῦ ἑλληνισμοῦ τῶν μέσων χρόνων, ἡ ὁποία καθαγιάσθηκε ἀπό τό αἷμα τῶν τελευταίων ὑπερασπιστῶν τῆς Βασιλευούσης

πάντα καθ’ εἱμαρμένην
(Ἡράκλειτος)

ΕΤΟΣ 1819. Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, σέ ἔντονη γλῶσσα, ἀπευθύνεται στά ἐπιφανέστερα μέλη τῆς βρεταννικῆς Κυβερνήσεως.

• τῆς Ἰωάννας Γ. Καραγκιούλογλου*

«(…) Ὁ στρατηγός Maitland μεταχειρίζεται τούς συμπατριῶτες μου ὡς Ἰνδούς. Μήν ἀμφιβάλλετε καθόλου. Οἱ Ἕλληνες, σέ μία στιγμή πού δέν θά τό περιμένετε, θά ἀντιδράσουν καί θά ἀντιμετωπίσετε πολύ σοβαρές δυσχέρειες. Προσέξτε τούς καρπούς τῆς ἀπελπισίας. Τό δικό σας σύστημα διακυβερνήσεως εἶναι πού θέτει τούς Ἕλληνες σέ δίλημμα. Ἤ νά καταστραφοῦν ἤ νά πάρουν τά ὅπλα. Καί μοιραίως, θά προστρέξουν στό δεύτερο.»

Ἔκτοτε κύλησαν δύο αἰῶνες.

Παρά τίς φιλοφρονήσεις καί τίς τιμές, παρά τίς διαβεβαιώσεις καί τίς ὑποσχέσεις πού ἔλαβε ὁ τελευταῖος Ἕλλην Κυβερνήτης, ἡ ὀπτική καί πολιτική τῶν συμμάχων παραμένει ἀμετάβλητη.

Ἡ βαρβαρότητα τοῦ ἀπαγχονισμοῦ εἶναι γνώριμη στό Ἑλληνικό Ἔθνος. Μέ τόν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο οἱ βάρβαροι ἐκτέλεσαν τήν Ἑλληνική Πολιτεία τό 1831 ἰσοπεδώνοντας τό Ἑλληνικό Ἀξιακό Σύστημα. Τό δυτικῆς κοπῆς Ἑλλαδικό κρατίδιο πού παραλάβαμε δέν ἀνταποκρίνεται στήν Ἰδέα.

Ἡ Ἐπανάσταση ἔμεινε ἀνολοκλήρωτη.

Μέ τήν Ἐπανάσταση τοῦ ’21, μόνον ἕνα μικρό μέρος τοῦ Κράτους, μόλις τό ἕνα δέκατο τέταρτο (1/14) τῆς συνολικῆς του ἔκτασης ἀπελευθερώθηκε, ἀνακτῶντας τήν πολιτική του ἀνεξαρτησία.

Τό Κράτος ἀκρωτηριάσθηκε. Διαμελίσθηκε. Κατέπεσε. Ἀνορθώθηκε. Καί πάλι κατέπεσε.

Τό Ἔθνος ἔπαψε νά ἐκπροσωπεῖται. Οἱ ἐναλλασσόμενοι διαχειριστές τοῦ κράτους ὑπηρετοῦν πιστά τό δόγμα τῆς μικρῆς Ἑλλάδος. Διά τοῦ κράτους, μικραίνουν ὅσο μποροῦν τά σύνορα τοῦ Ἔθνους καί ὁμιλοῦν γιά τήν Ἑλλάδα σάν νά εἶναι τελειωμένη. Ὁραματίζονται καί ἐργάζονται γιά μία ἄλλη Ἑλλάδα, ἐργοστάσιο ἐπεξεργασίας πάσης φύσεως ἀποβλήτων.

Ἐν ἔτει 1913, ὁ Ἴων Δραγούμης εἶχε ἀποτυπώσει τό Ὅραμα αὐτούσιο στό κείμενό του «Τό Κράτος».

« (…) Σκοπός ἐκείνων πού ἔφτιασαν τό νέο κράτος, ἦταν νά γίνει ἐργαστήρι πανελληνικό, πού νά ἐξακολουθήσει τόν ἀγῶνα τοῦ Ἔθνους ὥς πού τό Βυζαντινό κράτος νά ξεφορτωθεῖ τόν Τοῦρκο ἀπό πάνω του, νά ξαναπιάσει ὁ Ρωμιός τή διοίκηση τοῦ Κράτους πού εἶχε πρωτεύουσα τήν Πόλη καί νά ξανακαθήσει Ἕλληνας Βασιλιᾶς στόν θρόνο τῶν Παλαιολόγων.»

Οἱ «σύμμαχοι» ὅμως εἶχαν ἄλλα σχέδια.

Λέει ὁ Θουκυδίδης.

Καί τήν εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τά ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει.

Ἡ Ἱστορία, ἡ ζῶσα Ἱστορία, ἀποδεικνύει ὅτι οἱ ἀπολίτιστοι ἐξακολουθοῦν νά ὁμιλοῦν τήν γλῶσσα τῆς βαρβαρότητας. Καταπατοῦν καί βεβηλώνουν καθημερινά τά ἱερά σύμβολα. Ἀπό τήν μία ἡ ἀνθελληνική μοχθηρία καί ἀπό τήν ἄλλη ἡ Ἑλληνική ἀκινησία διεγείρουν τόν πρωτογονισμό τους.

Ὅμως. Οἱ νόμοι δέν μπορεῖ νά παραβιάζονται ἀτιμώρητα καί γιά πολύ καιρό. Πόσο μᾶλλον οἱ Νόμοι τοῦ Κόσμου –οἱ Μεγάλοι Θεσμοί ὅπως τούς ἀποκαλεῖ ὁ Σοφοκλῆς.

Φίλτατε Ἀναγνώστη,

Ἀπό τόν τρόπο πού μεταχειρίζεται ἕνας ἄνθρωπος τό Παρελθόν καί ἀπό τόν τρόπο πού ψηλαφεῖ τό Παρόν, μπορεῖ κανείς νά ἀντιληφθεῖ καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά διαχειριστεῖ τό Μέλλον.

Ἐρχόμενος ἀπό τά βάθη τῆς Ἱστορίας, ὁ χρησμός σφυρηλατεῖ τήν Ἑλλάδα καί τήν Οἰκουμένη.

« (…) Ὄλβιοι, οἵ κείνην ἱερήν πόλιν οἰκήσουσιν ἀκτήν Θρηικίην τ’ ἔνυγρον παρά τε στόμα Πόντου.»

Ἐφέτος συμπληρώνονται 1695 ἔτη ἀπό τά Ἐγκαίνια τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Δέν ὑπάρχει ἄλλο παράδειγμα Πόλεως, πού νά ἔχει διατηρήσει τήν Ἑλληνικότητά της γιά πάνω ἀπό τρεῖς χιλιετίες, μέσα ἀπό πολλές καί ποικίλες διακυμάνσεις, ὑπό συνθῆκες Εἰρήνης καί Πολέμου, ὑπό τίς μέγιστες καί ἀκάθεκτες μεταβολές τοῦ Κόσμου.

Τήν πολιόρκησαν Θράκες, Πέρσες, Μιλήσιοι, Φοίνικες, Σπαρτιᾶτες, Ἀθηναῖοι, Θηβαῖοι, Μακεδόνες, Γαλάτες, Βιθυνοί, Ρόδιοι, Ἔρουλοι, Ρωμαῖοι. Ὅμως αὐτό, σταθερό. Ἄκαμπτο καί ἀκατάβλητο. Τό Ἑλληνικό

Φρόνημα συνέχισε νά ἀκτινοβολεῖ καί νά ἀντιστέκεται, ὑπό τήν ἄσβεστη ἐπιθυμία τῆς Ἐλευθερίας.

Οὐκ ὀλίγοι ἐπιφανεῖς ἄνδρες σφράγισαν τήν Ἱστορία τοῦ Βυζαντίου.

Βύζας, Ἀρίστων, Δημάγητος, Θρασύβουλος, Βοσπορίχος, Παυσανίας, Κίμων, Ἀριστείδης καί Ἀλκιβιάδης. Πανθοίδας, Ἐπαμεινώνδας καί Φωκίων. Φίλιππος, Δημήτριος, Σέλευκος, Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας.
Φθινόπωρο τοῦ 323. Τήν ἔνδοξη χιλιετηρίδα τοῦ Βυζαντίου ἔμελλε ἐντός πέντε μόλις ἐτῶν νά διαδεχθεῖ ἄλλη μία ὑπερχιλιετηρίδα. Οἰκουμενική. Ἡ ἐνδοξότερη στήν παγκόσμια Ἱστορία.

Ἡ Θεμελίωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἤ ὀρθότερα ἡ μετασκευή τοῦ Βυζαντίου σέ Κωνσταντινούπολη, ξεκίνησε τήν 4η Νοεμβρίου τοῦ 328. Ἰδιαίτερη προσοχή ἐδόθη στήν οἰκοδομή τῶν Τειχῶν.

Ἐντός τῆς Πόλεως κτίστηκαν ἀνάκτορα –τό Παλάτιον–βιβλιοθῆκες, κρῆνες, λουτρῶνες, ναύσταθμος, ἐκκλησίες, διδακτήρια, δύο κτήρια τῆς συγκλήτου, ἀμφιθέατρα, ἱππόδρομος, νοσοκομεῖα, λοχοκομεῖα, βρεφοκομεῖα, πτωχοκομεῖα, ὀρφανοτροφεῖα, γηροκομεῖα, ξενοδοχεῖα καί ὄχι μόνον.

Πολιοῦχος καί προστάτις τῆς Πόλεως, καθιερώθηκε ἡ Παναγία Θεοτόκος. Εἰς ἀνάμνησιν τῶν Γεννεθλίων, δηλαδή τῶν Ἐγκαινίων τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁρίστηκε ἡ 11η Μαΐου ἐπίσημος Ἑορτή. Οἱ καθαγιάζοντες τήν Πόλη, ἅπαντες Ἕλληνες στό Γένος καί στήν Γλῶσσα, ἀνέπεμπαν εὐχές Ἑλληνοφώνως. Τό δέ ὄνομα τῆς Νέας Πόλεως ἐξεφωνεῖτο Ἑλληνιστί. Κωνσταντίνου Πόλις καί Κωνσταντινούπολις.

Ἡ μετάθεση τῆς Αὐτοκρατορίας ἀπό τήν Ρώμη στήν Κωνσταντινούπολη ἦταν μόνον ἕνα μέρος ἀπό τήν μεταβολή πού εἶχε ὁραματισθεῖ ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος στό Κράτος.

Στόν Περίβολο τῆς Ἁγίας Εἰρήνης ἵδρυσε Ὑπέρ τοῦ Σκοποῦ μικρό ναΐδριο στό ὄνομα τῆς Τοῦ Θεοῦ Σοφίας. Στό ἴδιο ἀκριβῶς σημεῖο τό ὁποῖο θά γινόταν παρανάλωμα τοῦ πυρός, ὁ Μέγας Ἰουστινιανός ἀνήγειρε τόν κοσμοβόητο Ναό τῆς Τοῦ Θεοῦ Ἁγίας Σοφίας.

Ὁ Κωνσταντῖνος περιφρούρησε τήν Ἀξιοπρέπεια τῶν Πολιτῶν. Μερίμνησε γιά τήν νομοθεσία, ἐνίσχυσε τήν Ἐπιστήμη, προστάτευσε τίς Τέχνες καί τά Γράμματα. Ἵδρυσε Νομικές Σχολές, ἄλλαξε τόν τρόπο Διοικήσεως τοῦ Στρατοῦ. Κατήργησε τούς πραιτωριανούς. Μεταρρύθμισε τήν αὐλή. Ἄλλαξε τόν Τρόπο λειτουργίας τοῦ Κράτους.

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος στήριξε τόν μέλλοντα Πολιτισμό τῆς Ἀνθρωπότητος σέ βάσεις Ἑλληνικές.

Τό Ἐθνικό Ἰδεῶδες ὑπῆρξε πάντοτε γιά τόν Ἑλληνισμό στοιχεῖο ζωτικότητος καί Ἐλπίδος, ἀνώτερο κάθε ἰδιοτροπίας τῆς τύχης. Εἶναι ἡ Ἰδέα πάνω στήν ὁποία ἀκουμπᾶ ἡ Συλλογική Μνήμη.

Τί κι ἄν συνέβησαν τόσες μεταβολές καί παρῆλθαν τόσοι αἰῶνες;

Μετά ἀπό τόσους αἰῶνες δοκιμασιῶν καί ἀθλιοτήτων, ἐν ἔτει 2025, ὁ Παρθενών ὑφίσταται τά πάνδεινα. Τά δέ ἀνάκτορα τῶν Ἑλλήνων Βασιλέων στήν Κωνσταντινούπολη ἔχουν μετατραπεῖ σέ σεράγια. Ὁ ἑτεροθαλής ἀδελφός τοῦ Παρθενῶνος, ἡ Ἁγία Σοφία, καί ἡ ἀρχαιοτάτη Μονή τῆς Χώρας, τό πάλαι ποτέ Πατριαρχεῖο, πού μνημονεύεται ἀπό τό 298 μ.Χ., ἔχουν μετατραπεῖ σέ τζαμιά.

Μπορεῖ τά δεσποτικά καθεστῶτα νά καλουπώνουν ἑτερόφωτα ὑποζύγια, νά ἐνθαρρύνουν τίς ἀγενέστερες πλευρές τοῦ ἀνθρώπου, νά εἶναι σάπια. Μπορεῖ ἡ προδοσία νά ἔχει γίνει ἐξάρτηση.

Καί ὅμως. Ἡ Ἰδέα ἐξακολουθεῖ νά ἀκτινοβολεῖ, ὑπεράνω κάθε σκοτεινῆς πραγματικότητος.

Στόν Ἕλληνα δέν ταιριάζει ἡ καταστροφή. Ἀψηφᾶ καί τίς πιό ἄθλιες προδοσίες καί τίς πιό μεγάλες ἀντιξοότητες. Δέν περιμένει τήν Λευτεριά ἀπό ἐκείνους πού συντελοῦν στήν σκλαβιά του. Ἡ Λευτεριά φεύγει ὅταν τήν ζητιανεύεις.

Εἶναι ἀνάγκη ἐπιτακτική νά ἀπαντήσουμε στήν μόνη γλῶσσα ποῦ ἀντιλαμβάνονται, ὑπενθυμίζοντας τόν Τρόπο.

Ὁ Κόσμος ἔχει ἀνάγκη νά ξαναδεῖ τούς Ἕλληνες ζωντανούς.

Ἡ Ἑλλάς δέν ἔχει τελειώσει.