ΕΠΡΕΠΕ νά ἀναδείξει ἡ ἐφημερίδα μας τό κορυφαῖο θέμα τῆς προστασίας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί τῆς καθιέρωσης τῆς 9ης Φεβρουαρίου ἀπό τήν Unesco ὡς παγκόσμιας ἡμέρας ἑορτασμοῦ της, γιά νά ἀποφασίσει ὁ Πρωθυπουργός τῆς χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης νά χαιρετίσει τήν ἐξέλιξη δημοσίως.

Χθές, πλήν ἡμῶν, τοῦ δικτυακοῦ τόπου naftemporiki.gr καί ἑνός, νομίζω, τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ (Star), οὐδείς ἀσχολήθηκε. Ἀκόμη καί ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας πού ἔχει γνωστή εὐαισθησία γιά τήν γλῶσσα παρέλειψε νά ἐκδώσει προχθές ἀνακοίνωση Τύπου γιά τήν ἐξέλιξη. Περίμενε τίς κάμερες καί τά φῶτα κατά τήν πρώτη συνάντησή του μέ τόν Πρωθυπουργό ἀπό τῆς ἀναλήψεως τῶν καθηκόντων του, γιά νά ὑπενθυμίσει ἄριστα τί εἶπαν γιά τήν γλῶσσα μας ὁ Σεφέρης, ὁ Ἐλύτης καί πῶς μίλησε σέ διεθνῆ Σύνοδο στό ἐξωτερικό μόνο μέ ἑλληνικές λέξεις ὁ Ξενοφῶν Ζολώτας.

Ἡ γλῶσσα εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένη μέ τήν ἐθνική μας ταυτότητα. Ὄχι ὅμως καί μέ τόν ἐθνικισμό. Καί τοῦτο γιά ἕναν ἁπλό λόγο: Διότι ἡ γλῶσσα μας εἶναι οἰκουμενική. Ἔχει τρυπώσει καί στήν ἀγγλική καί στήν γαλλική καί σέ ἄλλες γλῶσσες, τά γράφει πολύ ὡραῖα μέ ἀναλυτικά στατιστικά στοιχεῖα ὁ καθηγητής Μπαμπινιώτης στό Μεγάλο Λεξικό του. Τό πρόβλημά μας βασικά εἶναι ὅτι καθόμαστε πάνω σέ τόνους χρυσάφι καί μέ τήν συμπεριφορά μας κάθε μέρα τό μετατρέπουμε σέ κάρβουνο. Ὅλα ὅσα καταγγείλαμε προσφάτως γιά τούς γραικυλισμούς πού ἀπαντῶνται στόν δημόσιο λόγο μέ ἀφορμή τήν συνεχῆ χρήση τοῦ ὅρου «Challenge» κάθε φορά πού πρέπει νά μιλήσουμε γιά μιά πρόκληση ἤ μιά δοκιμασία στήν ζωή μας, εἶναι ἁπλῶς ἐνδεικτικά. Ὑπάρχουν βεβαίως ξένες λέξεις πού δέν μπορεῖς νά ἀποφύγεις γιατί ἔχουν συνδεθεῖ μέ τήν τεχνολογία ἤ τό ἐμπόριο. Ὑπάρχουν καί ἄλλες ὅμως πού μπορεῖς. Ἐδῶ, στήν πατρίδα μας, συμβαίνει τό ἀντίθετο. Πασχίζουμε νά τίς ἐπιβάλλουμε. Εἰδικῶς στήν μετάδοση τῶν ἀγώνων ποδοσφαίρου ἤ μπάσκετ ἔχει χαθεῖ τό μέτρο. Τό Transition πού σημαίνει μετάβαση καί μεταφορά τῆς μπάλλας ἀπό τήν μία ἑστία στήν ἄλλη τό ἔχουν κάνει ψωμοτύρι.

Μιά μέρα, μιά συνάδελφός μου, πού σήμερα κάνει καρριέρα σέ ἕναν τηλεοπτικό σταθμό, μέ ἄφησε ἐνεό. Εἴχαμε ἕναν ζωηρό διάλογο γιά ἕνα θέμα τῆς ἐπικαιρότητας καί ἐξ ἀφορμῆς αὐτοῦ μέ ρώτησε: «Δηλαδή ἐμεῖς οἱ δύο ἔχουμε τώρα beef;». Ἐννοοῦσε τσακωμό, διαμάχη. Ἡ ἑλληνική γλῶσσα εἶναι συγκλονιστικά πλούσια. Μοναδική, σύμφωνα μέ τήν ἀπόφαση τῆς Unesco. Ἐπέζησε κατακτητῶν. Ζεῖ, γράφεται καί ὁμιλεῖται περί τά 4.000 χρόνια. Σαράντα αἰῶνες δηλαδή. Ἄν δέν θέλουμε νά πεθάνει στά χέρια αὐτῆς τῆς γενιᾶς, πρέπει νά κάνουμε κάτι.

Ἡ καθιέρωση τῆς 9ης Φεβρουαρίου ὡς Παγκόσμιας Ἡμέρας Ἑλληνικῆς Γλώσσας ἄς ἀποτελέσει τήν ἀφορμή γιά τό ἑπόμενο βῆμα. Γι’ αὐτό ἕνας δρόμος ὑπάρχει γιά νά γίνει τό ταξίδι συναρπαστικό. Ἄν οἱ νέοι Ἕλληνες καταλάβουν πλήρως τήν σημασία τῶν ἑλληνικῶν λέξεων πού χρησιμοποιοῦν (π.χ. ὅτι ἡ λέξη θαμών προέρχεται ἀπό τό ἀρχαῖο ἑλληνικό ἐπίρρημα «θαμά» πού σημαίνει συχνά), τότε ἄς μήν ὑπάρχει ἀμφιβολία: Θά ἀρχίσουν νά ἐγκαταλείπουν τίς ξενικές. Τά «Challenge», τά «Τransition», καί τίς λοιπές ἀηδίες, μέ τίς ὁποῖες ξιπάζονται.